Prologue:

In de ‘Kerk van de Heilige Wijsheid’ in Constantinopel ontvouwde zich op 16 Juli 1054AD een ramp voor het Christendom. Tijdens de dienst legde een delegatie van de Paus een document op het altaar dat de leider van de Kerk, de Patriarch, excommuniceerde. De Patriarch excommuniceerde op zijn beurt de Paus.

Het staat bekend als het ‘Grote Schisma’: een scheuring tussen de Oosters-Orthodoxe en de Westers-Katholieke Kerk. Het leek één van de vele onbeduidende meningsverschillen, maar 1000 jaar later is die scheuring tussen Oost en West er nog altijd…

Vandaag de dag bloeit het Oosters-Orthodoxe Christendom in de Balkan en Rusland. Wereldwijd heeft het meer dan 150 miljoen aanhangers. Maar dit verhaal toont vooral z’n overlevingsstrijd. Na z’n gloriedagen in het Oost-Romeinse Rijk stond het de uitbreiding van de Islam in de weg, werd het verraden door Katholieke Kruisvaarders, door Russische Tsaren verbonden met tirannie en nagenoeg uitgeroeid door het Sovjet-communisme.

Wat is de ‘Orthodoxie’ nu eigenlijk? En wat is het geheim van z’n weerstand?
 

Hoofdstuk 1 ~ Londen, Engeland:

De congregatie van de Grieks-Orthodoxe Kathedraal in Londen;

Elke Orthodoxe eredienst bevat een fragment van een groots jaarlijks ballet van verering, nauwkeurig in elkaar gezet en doorweven met oude muziek om de tijdloosheid van God’s Hemelse Koninkrijk uit te drukken.

In tegenstelling tot de Katholieken, mengen ze brood en wijn en wordt deze met een lepel aangereikt als symbool van de ondeelbaarheid van Christus die zowel menselijk als goddelijk is. Overal om je heen daar zijn symbolen van 1500 jaar Orthodoxe traditie; de intens aanbeden iconen en op de grond, in mozaïek, een beangstigende vogel: de tweekoppige adelaar. Welk verhaal wil dit oude hartstochtelijke drama ons vertellen?

Het voert ons terug naar één van de grote crises van de mediterrane beschaving. Het grootste rijk dat het Westen ooit had gekend, leek te worden vernietigd. Vanaf het begin van de 4e eeuw was het Romeinse Rijk een Christelijk rijk, maar de Christelijke God leek zich ervan af te keren. In het Westen werd het door Barbaren veroverd en in 410AD legden ze beslag op Rome zelf.

Maar in het oostelijke deel van het rijk lag een hoofdstad buiten het bereik van de indringers. Nu noemen we het Istanboel, een variant van de oorspronkelijke naam: Constantinopel, afkomstig van de stichter Constantijn de Grote.
 

Hoofdstuk 2 ~ Istanboel, Turkije I:

Constantijn had z’n stad gevestigd bij een oude Griekse vishaven met de naam ‘Byzantion’. Hij zag Constantinopel als de perfecte Christelijke hoofdstad. In zijn gedachten was de stad zelfs het ‘Nieuwe Rome’. Twee eeuwen later leefde die droom voort voor een echtpaar dat in 518AD en het Oosterse Rijk de macht greep: Keizer Justinianus en Keizerin Theodora. Het was één van de meest onwaarschijnlijke koppels. Hij was een boer uit de Balkan en zij een voormalig circusartieste en naar het scheen prostituee. Samen wilden ze het verloren terrein van het Romeinse Rijk herwinnen, maar in plaats daarvan creëerden ze iets nieuws: het Byzantijnse Rijk.

Justinianus vormde z’n Christelijke Byzantijnse Rijk rond één Kerk. In slechts 6 jaar gebouwd was het veruit het grootse bouwsel in de Christelijke wereld. ‘De Heilige Wijsheid’; Hagia Sophia. Toen Justinianus er voor het eerst binnentrad, zou hij hebben gepreveld: “Salomo, ik heb je overtroffen!”. Die ambitie zie je daar terug: een Keizer die de meest glorieuze koning van Israël overtroefde. Bijna 1000 jaar lang was dat het toneel van de ene na de andere heilige rite of imperialistische ceremonieën. De Keizer en Patriarch waren de hoofdrolspelers in het drama: een verbond van kerk en troon.

Tegenwoordig staat de Hagia Sophia vol met steigers. En eerlijk gezegd heeft de plek iets treurigs. Het duurt dan ook even voor de meest weelderige ruimtes die ooit zijn gemaakt tot je doordringen. De koepel overwelft een enorme congregatieruimte en wil de Hemel in de dagelijkse viering brengen, want de koepel is de Hemel, het uitspansel verworden tot menselijke architectuur.

Dát is het grote verschil tussen het Oosters en Westers Christendom. De Westerse Kerk hield vol dat de erfzonde een peilloze diepte tussen God en de mensheid vormde, maar de Oosterse Kerk vertelt z’n volgelingen dat God en de mens elkaar kunnen ontmoeten en zich zelfs kunnen verenigen. Een gewaagde, stimulerende gedachte. En niets drukt die mystieke drang om het onzichtbare zichtbaar te maken meer uit dan Byzantijnse kunst. Ook al is ‘t kunst, het is ook het gevolg van een theologisch compromis. De oplossing van een hoofdpijn die alle Christenen kennen: Hoe het goddelijke te verbeelden.

Het archeologisch museum in Istanboel staat vol met beelden uit de Griekse wereld vóór Christus. De Grieken vonden het vanzelfsprekend dat je goden zo mooi mogelijk weergaf. Het Christendom werd in deze Griekse wereld gevormd, maar de Christenen geloofden ook dat Jezus de Joodse Messias was. Dat wijst op een grote breuklijn door heel het Christendom. De Grieken beeldden het goddelijke als menselijk uit, wat de Joden choqueerde. De Joden hanteerden het tweede gebod: “Maak geen afgodsbeelden. Kniel er niet voor neer en vereer ze niet.” Wie zouden de Christenen volgen? De Joden of de Grieken?

Die vraag bracht de Westerse Kerk geheel van de kaart, maar de Oosterse Christenen deden iets ingenieus; ze maakten kunst die simpelweg níet gebeiteld was. Oftewel: niets gebeeldhouwd, maar enkel gladde oppervlaktes. De rijk versierde mozaïekwanden of schilderijen op hout. Die houten geschilderde tafels werden het hoofdkenmerk van de Orthodoxe Kerk: de icoon. Dit is niet alleen kunst, maar iets waarin kunstenaar, gelovige en God bijeenkomen.

Van de eerste iconen bleven er weinig heel. Om ze te zien, moeten we kijken naar de rand van het oude Byzantijnse Rijk: Sinaï, het Egyptische schiereiland.
 

Hoofdstuk 3 ~ Sinaï, Egypte:

Aan de voet van de Sinaïberg ligt één van de oudste Christelijke Kloosters. In de 6e eeuw na Christus was het een grenspost voor het Byzantijnse Rijk en nog een bewijs van Keizer Justinianus’ enthousiasme voor Christelijk bouwen. Binnen de muren van het fort huist ’s werelds oudste verzameling iconen.

Het woord ‘icoon’ betekent precies wat het uitdrukt: het Griekse woord voor ‘afbeelding’. Een gezicht, een persoon, een scène naar bepaalde voorschriften geschilderd op draagbare houten panelen. God, Christus, Maria, de Heiligen van de Kerk…

Iconen nodigen de gelovigen uit geen schildering te zien, maar een echt persoon. Eén voor één vormen ze een uitnodiging om een trap naar de Hemel te beklimmen. Iconen vormen het middelpunt in elke Orthodoxe Kerk. Ze bedekken een wand vóór het altaar: de ‘iconostasis’.

Vandaag de dag kun je de Orthodoxe traditie, zo mystiek en oud, niet meer voorstellen zónder iconen. Maar dat is niet altijd zo geweest. Vanaf de 7e eeuw probeerde menig keizer de Byzantijnse religie van iconen te bevrijden. Gek genoeg was dat omdat ze betwijfelden of God aan hun kant stond.

Er was alle reden tot bezorgdheid. Een onverwachte uitdaging voor het Byzantijnse Rijk kwam van een nieuwe religie: de Islam. Halverwege de 7e eeuw was tweederde van het Byzantijnse land door Moslims ingenomen, inclusief de grote steden Damascus, Anthiochië en Jeruzalem.
 

Hoofdstuk 4 ~ Istanboel, Turkije II:

Twee keer bereikten de Islam-legers de buitenmuren van Constantinopel. En toen de Byzantijnene piekerden over waarom God was overgelopen legden ze een verband, een groot verschil tussen de Islam en de Orthodoxie: Moslims maken geen afbeeldingen van het goddelijke. De Koran verbiedt afbeeldingen van het sacrale te maken. God kan niet worden afgebeeld. En Moslims winnen terrein ten opzichte van de Byzantijnen. Om God terug te winnen, moesten de Christenen hun iconen dus vernietigen.

Aangezien zijn rijk ervan afhing, gaf Keizer Leo III de opdracht tot het verwijderen van alle iconen uit de Byzantijnse Kerken. Tegenwoordig staat de Patriarch van Constantinopel aan het hoofd van een Kerk die rijk aan iconen is. Z’n eigen St Joriskerk hangt er vol mee. Wat heeft voor deze wederkomst van iconen gezorgd? Door ze te vernietigen vroeg Leo natuurlijk om problemen. In heel het rijk braken rellen uit, het verzet was grootschalig.

Te midden van ruzie en geweld werd het ‘iconoclasme’ geboren. Het woord betekent ‘beeldenstorm’, een groot trauma binnen het Christendom. Meer dan een eeuw lang beroofde het Byzantium van z’n energie. Iconen schilderen of aanbidden leidde tot foltering, of soms zelfs de dood. En vele stierven liever dan hun Kerk beroofd te zien van deze Hemelse poort naar God.

Keizerin Theodora stopte het iconoclasme uiteindelijk in het jaar 843AD. Ze maakte een nieuwe liturgie, de ‘Triomf van de Orthodoxie’. Die gaf verdedigers van iconen bijval en vermeldde vrolijk hun vijanden. Dus in de godsdienstigheid van de Kerk ligt het trauma van die eeuw besloten. Het hevige verzet toonde aan dat de Orthodoxie niet enkel iets voor de machtigen was. Het behoorde ook de gewone burger toe. Toekomstige vorsten zouden dat op eigen risico vergeten.

In het centrum van Istanboel staat het laatste woord over de verslagen iconoclasten. De Kerk van de Heilige Vrede, ‘Hagia Irene’ uit de 18e eeuw, werd door een iconoclastische Monarch gebouwd. Nu is het een concertgebouw, vrijwel geheel ontdaan van z’n Christelijke verleden. Op een adembenemende restant van het iconoclastische tijdperk na. In de apsis, achter het altaar: een simpel zwart kruis in mozaïek tegen een gouden achtergrond. Zo ziet de iconoclastische kunst eruit. Dat is wat iconoclasten in hun Kerk plaatsten. Zoiets zie je niet vaak…

800 jaar ná de dood van Jezus groeide het Christendom nog altijd in de bekende wereld en daarbuiten. De Kerk van het Oosten werd gesticht in het Midden-Oosten en verspreidde z’n boodschap van Bagdad tot de uithoeken van Azië. De westerse vleugel van de Kerk, de Latijnse Kerk in Rome, bloeide op en stuurde missies naar het zuiden, westen en noorden. En daartussen lag de Orthodoxie van het Byzantijnse Rijk.

Het Byzantijnse Rijk mocht dan aangeslagen zijn, maar het was nog altijd de grootste Christelijke macht. Het had de Islam en het iconoclasme overleefd. De Kerk van het Westen en Oosten waren formeel gezien nog steeds één. Het Westen was blij dat de paushaters van het iconoclasme verslagen waren, maar in de praktijk verwijdde zich de kloof tussen Rome en Constantinopel.

Tijdens de Orthodoxe twist over het iconoclasme had een ambitieuze heerser het oude Frankrijk, Duitsland en Italië tot een nieuw Latijns Rijk samengebracht. Westerse Christenen vieren hem als ‘Charlemagne’, oftewel: Karel de Grote, maar de Orthodoxen deden dat niet. Karel de Grote stuurde zendelingen om Slaven te bekeren in het niemandsland tussen zijn rijk en het Byzantijnse Rijk.

Wat was erger? Midden-Europa vol onbekeerde zielen, gedoemd tot de Hel, of Midden-Europa vol Christelijke Slaven die Karel de Grote dankbaar waren? Er moest iets gebeuren. Wie kon de Slaven het eerst in de Hemel krijgen? Oost of West?
 

Hoofdstuk 5 ~ Velehrad, Tsjechië:

Tegenwoordig is Velehrad Rooms-Katholliek en ze vieren Katholieke vieringen met een Slavisch Christelijk erfgoed. Maar dat is niet altijd zo geweest. De borduursels op de stolen stellen namelijk Orthodoxe helden voor: Cyril en Methodius. Zij waren de zendelingen van Karel de Grote voor, in wat toen Groot-Moravië heette.

De cruciale vraag was natuurlijk: in welke taal moesten de Slaven God vereren, in het Grieks of het Latijn? Cyril en Methodius verschalkten de Romanen met het antwoord: geen van beide! De Slaven mochten God in hun eigen taal vereren, maar Slavische talen waren nog nooit op schrift gesteld. Daar wisten Cyril en Methodius óók iets op…

Dit was de oplossing: een totaal nieuw alfabet met andere tekens dan uit het Latijn of Grieks, aangezien ze Slavische klanken moesten weergeven. Maar het gebruik ervan bleek zeer lastig te zijn. Dus toen bedacht iemand anders tekens die meer op het Grieks leken, maar noemde het alfabet naar Cyril: ‘Cyrillisch’. Dat alfabet wordt nog steeds gebruikt door de Russen, Bulgaren en de Serviërs.

De Slaven konden nu God vereren in de taal die ze spraken op het marktplein. Zeer verbazingwekkend. Het cliché wil dat de Orthodoxie conservatief en onveranderlijk is, maar dit was vernieuwend en creatief.

Cyril en Methodius’ grootste bijdrage was de Orthodoxie orthodox houden in een verscheidenheid aan culturen. Uiteindelijk zelfs culturen die niet eens Slavisch waren, zoals de Roemeense cultuur. Dit bleek op de lange termijn cruciaal te zijn voor de overleving van de Orthodoxie, maar het directe resultaat was verbittering. De rivaliteit tussen Latijnse en Orthodoxe zendelingen onderstreepte de groeiende kloof tussen de twee vleugels van de oude, imperialistische kerk.
 

Hoofdstuk 6~ Istanboel, Turkije III:

In de eerste 1000 jaar van z’n bestaan wist de Kerk in het voormalige Romeinse Rijk de schijn van één Kerk op te houden. Het Orthodoxe embleem op de hoofdzetel in Istanboel is de tweekoppige adelaar. Eén kop voor het Oosten en één voor het Westen. Het is geen toeval dat Byzantijnse monarchen dit symbool begonnen te gebruiken rond 1000AD, net toen de eenheid tussen oosterse en westerse kerken wegebde. Gescheiden door afstand, taal en cultuur waren Oost en West uit elkaar gedreven.

Er speelde in het bijzonder een kwestie over woorden. Of één klein Latijns woordje eigenlijk: ‘filioque’. Het betekent: ‘en de Zoon’. Het filioque was door het Westen toegevoegd aan het Credo Nicea, de geloofsbelijdenis van Oost en West. Die stelt: De Heilige Geest komt van de Vader. Karel de Grote voegde daar in de 9e eeuw aan toe: ‘en de Zoon’. Dit heeft eeuwenlang tot spanning en crisis geleid. Door dat ene woord escaleerde de spanning tussen Oost en West. De Byzantijnse Kerk zag elke wijziging aan het credo als ‘blasfemisch’, godlasterend. Dit zou niet goed aflopen…

Het kritieke punt kwam in 1054AD. Rome stuurde afgezanten naar Constantinopel om de groeiende breuk aan te pakken. Ze waren erg strijdlustig. De boel escaleerde tijdens de liturgie in de Hagia Sophia. De Kardinaal van Rome verloor z’n kalmte en excommuniceerde de Patriarch van Constantinopel. De Patriarch deed hetzelfde weer terug. Dit melodrama in Hagia Sophia leek een diplomatieke twist van voorbijgaande aard, maar bijna 1000 jaar later is de breuk tussen het Latijnse Westen en het Griekse Oosten er nog steeds.

Twee eeuwen later was elke kans op verzoening definitief verkeken in één van de schandelijkste episodes uit de geschiedenis van het Christendom. In de jaren ná het Grote Schisma was het Byzantijnse Rijk opnieuw aan de Islam overgeleverd. Het slikte z’n trots in en vroeg Katholieke leiders uit het Westen om hulp.

In 1095AD lanceerde Paus Urbanus II de eerste van vele Kruistochten. De soldaten van de Vierde Kruistocht offerden het Heilige Land echter op aan hun eigen rijkdom, macht en glorie. Ze verraadden de mensen die ze moesten beschermen door ze aan te vallen: het Christelijke Constantinopel.

De Kruisvaarders vielen in 1204AD de stad binnen en er vielen duizenden doden. De rijkste en meest beschaafde stad ter wereld werd totaal vernield en die verwoesting kwam niet op naam van de Moslims, zoals altijd was gevreesd, maar op die van de Katholieke Christenen. In 1054AD was de formele scheiding tussen Oost en West en in 1204AD was het martelende, emotionele breekpunt. Constantinopel werd 57 jaar lang bezet door Westerse Katholieke opportunisten en ook al kreeg de Orthodoxie de stad weer in handen, het rijk kwam de klap nooit te boven. Voor het eerst stond de Orthodoxe Kerk er alleen voor.

Het Westerse Christendom had de Byzantijnse wil gebroken, maar een andere grote macht zou dat karwei afmaken. In de 15e eeuw slokten de Ottomaanse Turken het Byzantijnse land op. Van de grootse stad Constantinopel was al gauw niet veel meer van over dan een verzameling gekrompen dorpen waar de Hagia Sophia nog altijd over uitkeek. Ottomaanse belegeraars grepen hun kans.

Op 29 Mei 1453AD stormden de Ottomanen de stad binnen. De mis in Hagia Sophia werd dapper voortgezet terwijl de grote deuren, gereserveerd voor processies, werden ingeslagen. Vanaf de kansel moesten van de Sultan Moslimgebeden gezongen worden. De Hagia Sophia was een Moskee geworden…

Een wreed einde van de Christelijke geschiedenis van het Byzantijnse Rijk. Alle bolwerken van de Orthodoxie waren nu in handen van Moslims, waaronder vier van de vijf Patriarchaten. Alleen Rome was nog vrij en Rome was niet Orthodox. Wel 400 jaar lang waren Orthodoxe Christenen tweederangs burgers in de landen waar hun Keizer ooit geregeerd had.

Halverwege de 15e eeuw werd de Orthodoxie steeds verder verdrongen zoals de Kerk van het Oosten en de oude kerken van Noord-Afrika. Maar herinnert u zich de missie van Cyril en Methodius van de 9e eeuw nog? Die stelde nu de toekomst van de Orthodoxie veilig. Cyril en Methodius hadden in Moravië voor een reddingslijn gezorgd. In de 500 jaar die volgden was verspreiding noordwaarts cruciaal. De toekomst van de Orthodoxie lag nu ver van haar oorsprong in heel andere landen.
 

Hoofdstuk 7 ~ Rusland:

De inwoners leefden in strenge, donkere winters en vaak in kleine gemeenschappen die ver uiteen lagen. De Orthodoxie overleefde niet enkel, maar floreerde. Het werk van Cyril en Methodius werd oostwaarts naar Kiev verspreid. Het omgaf alles van het huidige Rusland tot aan het bevroren poolgebied in het verre noorden. De gewone mensen kozen voor het Orthodoxe Christendom met een toewijding die de Russische identiteit vormgaf en definieerde.

Hun lot kwam van rondtrekkende pelgrims en Heiligen die zich soms in kleine gemeenschappen vestigden. Uiteindelijk, gedurende twee eeuwen, ontstonden er meer dan 100 Kloosters verspreid over het huidige Noord-Rusland. En nóg trokken heiligen verder, voorbij die gemeenschappen. Zij hebben de Orthodoxie werkelijk laten wortelen. Deze gewone mannen, afreizend naar die verspreide eenzame mensen in dat enorme gebied, maakten van de Orthodoxie een religie van het volk.

Maar deze religie was ook onlosmakelijk verbonden met de opkomst van het Russische Rijk. De heersers gebruikten de Kerk om het rijk uit te breiden, te beheersen en hun voorschriften heilig te maken. De Orthodoxe Kerk stond midden in een drievoudige oorlog tussen de wensen van de Tsaren, de Geestelijken en het devote geloof van het Russische volk.

In de 14e eeuw, toen het Christendom onder het volk verspreid werd, groeide een kleine ambitieuze nederzetting stilletjes uit tot een macht die niet te negeren viel. Die nederzetting was Moskou. De heersende dynastie zag zichzelf als erfgenaam van het Byzantijnse Rijk.

Daartoe trouwde in 1472AD de grootvorst van Moskovië, Ivan III, met de nicht van de Byzantijnse Keizer en nam de tweekoppige adelaar aan. En af en toe gebruikte hij de titel ‘Tsaar’, wat eenvoudigweg de Romeinse vorstentitel ‘Keizer’ is, oftewel: ‘Caesar’.

Het eerste Rome was veroverd door Barbaren en was weggezonken in een Rooms-Katholieke dwaling. Het tweede Rome, Constantinopel, was nu in de handen van de Islam. De Orthodoxe Kerk van Rusland greep de titel ‘Het Derde Rome’. Uiteindelijk kreeg ’t zelfs een eigen Patriarch in Moskou. Hoewel de oorsprong in Byzantium lag, zorgden de Tsaren en de intense religie van het volk voor een Kerk met karakteristieke Russische eigenschappen. Dat valt meteen op tijdens een korte wandeling door Moskou.

Russische kerkkoepels kregen de vorm van een ui. Volgens sommigen waren ze gebaseerd op de Heilige Grafkerk in Jeruzalem, anderen beschouwen het als praktisch: er blijft geen sneeuw op liggen. Het ontwerp veranderde in elk geval het Russische landschap.

De bekendste van deze kerken is in de 16e eeuw gebouwd: de Sint Basillius-Kathedraal op het Rode Plein in Moskou. De buitenkant is bijster origineel; een achtzijdige centrale kerk met spits, omringd door acht kleinere kerken. De Byzantijnse Orthodoxie richtte zich op één grote kerk in Constantinopel. De Heilige Wijsheid was door een groot heerser gebouwd, Justinianus, en de kerk in Moskou moest voor de Russische Orthodoxie hetzelfde behelzen. Het was alleen gebouwd door de krankzinnige en wreedste keizer ooit…

Ivan de Verschrikkelijke zette de St Basilius in 1552AD midden in Moskou. Net als Justinianus 1000 jaar eerder maakte hij z’n kerk tot het middelpunt van zijn Russische Orthodoxe rijk, maar Ivan staat vooral bekend om het afslachten van miljoenen onderdanen. In de St Basilius krijg je een idee van z’n manier van denken. Op tekening ziet de kerk er rationeel en symmetrisch uit, maar niemand kreeg de tekening te zien op de architect en de patroon na. Eenmaal binnen ervaar je en combinatie van duizeligheid en claustrofobie. Het geheel komt nogal ‘gestoord’ over.

In het Russisch betekent ‘verschrikkelijk’ vooral ‘ontzagwekkend’, maar de vertaling ‘verschrikkelijk’ typeert Ivan precies goed. Hij was geboren in 1539AD en werd op z’n 16e gekroond als de eerste Tsaar van Rusland. Het gaf hem bepaalde ideeën over de Orthodoxe Kerk. Zijn obsessie was om van Rusland het Heilige Rusland te maken, met hemzelf in het middenpunt als God’s vertegenwoordiger op aarde.

Eerst zat hij vol energie, liet hij kerken bouwen en stelde hij regels op over hoe iconen geschilderd moesten worden. Die zorg voor heiligheid was op zich prima, maar het ontaardde in tirannie. In 37 jaar bewind oefende Ivan absolute macht uit door middel van gruweldaden op krankzinnige schaal. Hij hield ervan om angst en pijn aan te jagen, omdat hij daar simpelweg mee weg kwam. Tóch liet de Bisschop van Moskou hem met gevoelens van zonde zitten. Ivan riep eens in een brief uit: “Ik, een stinkende hond, wie kan ik onderwijzen en wat kan ik prediken? Hoe kan ik iemand verlichting brengen?”

Ivan’s zorgen om het welzijn van z’n ziel waren zeker gerechtvaardigd. Zijn religieuze tirannie reikte ver in het leven van zijn onderdanen. Tot in elk detail dicteerde hij hoe de Orthodoxie gepraktiseerd moest worden. Hij besliste zelfs over de mannelijke baard. Voor Ivan was de baard een sieraad van God, gegeven aan Jezus. Daardoor verbood hij het afscheren van de baard en de Hemel beware iemand die tegen hem inging. Ivan was overtuigd dat God hem tot keizer had gekroond. Iedereen die Ivan tegenwerkte was een ketter en verdiende de doodstraf, bij voorkeur op de meest gruwelijke manier.

In de ergste jaren van zijn heerschappij legde Ivan zijn tirannieke wil op middels de ‘oprichniki’. Een verknipte versie van een religieuze orde, in zwarte mantels, die zich bezig hield met onmenselijke zaken. Miljoenen Russen werden gedood tijdens Ivan’s zuiveringen. En tóch durfde één man de tiran het hoofd te bieden. De Basilius is nu vernoemd naar die held van het eenvoudige Orthodoxe geloof.

Sint Basilius was een bijzondere en vreemde kluizenaar, een heilige dwaas. Heilige dwazen vernietigden de regels van de maatschappij. Als gekken lieten ze de kracht van God zien. Dat lukte St Basilius erg goed door als één van de weinigen Ivan te trotseren en hij kon er ook mee wegkomen. Tijdens het vasten gaf de heilige de verbaasde Tsaar een stuk vlees en hij zei hem dat vasten geen zin had, aangezien hij zoveel zonden had begaan. Ivan was vernederd en St Basilius bleef ongestraft.

Het verhaal wijst op een terugkerend beginsel uit de Russische Orthodoxie. Het geloof van de eenvoudige Russen was erg diepgaand. Wat de Tsaar ze ook aandeed, ze bleven koppig op eigen wijze het Hemelse vereren. Religie was vaak op zeer vreemde wijze met het gewone leven verweven, zoals bij de ‘Scoptzi-sekte’. Om sexuele verlangens te overwinnen werden de genitaliën verwijderd. De oprichter had z’n Bijbel verkeerd begrepen. Hij las het woord voor Jezus de Verlosser, ‘iskopeto’, als ‘oskopeto’ … de castreur.

Een eeuw na Ivan de Verschrikkelijke kwam een andere Tsaar met machtsgevoel in conflict met bloederige gevolgen. Tsaar Alexis en zijn Patriarch wilden de Kerk op orde brengen en die terugbrengen tot een pure Byzantijnse Orthodoxie. Neem bijvoorbeeld de heilige zegening; volgens de Byzantijnse traditie werd er met drie vingers gezegend, of: ‘een kruis geslagen’, om de drie-eenheid te symboliseren. In Rusland werden twee vingers gebruikt, vanwege de dubbele natuur van Jezus. Alexis gaf de geestelijken de opdracht om voortaan met drie vingers te zegenen. Dat lijkt wellicht triviaal, maar in die wereld telde elk detail.

Het liet de gemiddelde Rus koud of hij of zij de Grieks-Orthodoxe traditie trouw was. Ze wisten wat Orthodoxie was: iets Russisch. En dit was ketterij. Met duizenden, uiteindelijk miljoenen, trotseerden ze de Tsaar. Sommigen verlieten de Kerk en raakten bekend als ‘oude gelovigen’. Menigeen kreeg de brandstapel voor hun opstandigheid. In plaats van zich aan de autoriteit van de Tsaar te onderwerpen staken sommigen zichzelf in brand.

De kerk van het rijk bestond nog altijd. Die bleef het volk van dit enorme imperium dienen, maar tussen de autocratie van de Tsaar en het volk stond een derde macht: de hiërarchie van de kerk. En een vraag die zelfs de Byzantijnen nooit opgelost hadden: wie was waarlijk God’s vertegenwoordiger op aarde? De Tsaar? Of het hoofd van de Russische Kerk, de Patriarch?

In 1689AD erfde Peter de Grote de troon van Rusland. Hij regelde die kwestie voor de volgende twee eeuwen. Waar Ivan de Verschrikkelijke gek was, was Peter de Grote rationeel, maar hij bleef een Tsaar. Voor hem was de Orthodoxie een middel waarmee hij zijn rijk gecontroleerd kon beheersen. In Moskou staat zijn standbeeld, één van de toeristenattracties. In de stad heeft men er afkeer van, maar het is eigenlijk een heel mooi standbeeld. Het is op z’n minst apart; Peter, midden op zijn schip van zijn geheel nieuwe vloot.

Peter was een vernieuwer. Voor een nieuw Rusland nam hij de macht over de kerk. Na zijn tijd werd de kerk twee eeuwen lang door een stel bureaucraten bestuurd. De kerk had dus geen controle over z’n besluitvoering. Het was wel duidelijk wie er de leiding had: de Tsaar.

Zoals vaker in de geschiedenis maakte de kerk er het beste van en bloeide zelfs op. In de 19e eeuw floreerde het kloosterlijke leven. De kerken raakten steeds voller. De kerk was tenminste een veilige haven. De Orthodoxie had 1300 turbulente jaren overleefd, maar het volgend treffen zou die bijna uitroeien.

Aan het begin van de 20e eeuw was Rusland een grootmacht onder Tsaar Nicolaas II. Toch was zijn wereld tegen 1918AD verpletterd door de eerste wereldoorlog en de revolutie. Te midden van dat alles was een Russische boer van Siberië. Deze pelgrim werd het middelpunt van een schandaal rond het gezin van de Tsaar. De Tsarina geloofde dat God door de pelgrim tot haar had gesproken. Z’n vijanden noemden hem een dronkaard die de regering verzwakte.

In de laatste dagen van de Tsaren, gedurende de 1e wereldoorlog, kreeg Grigori Raspoetin veel macht over Nicolaas II en z’n Tsarina omdat hij de hemofilie van hun zoon leek te stoppen. Was Raspoetin een heilige of een gekke dronkaard? Of wellicht beide? Zijn geloof zette de Tsaren in ieder geval te kijk en droeg bij aan het eind van hun regime.

Rusland daalde af in een nachtmerrie. Het verloor de oorlog met Duitsland, het volk leed honger en koos voor revolutie en het Raspoetin-schandaal werd enorm symbolisch; een dosis gif voor het regime van de Tsaar. Aan het front vielen zoveel doden dat de troepen in opstand kwamen. In Februari 1917AD begon de revolutie. De Russische Keizer werd gedwongen af te treden. Zo kwam aan bijna 500 jaar heerschappij van de Tsaren een eind.

Voor de Kerk was er een kort moment van hoop. Er kwam tijdelijk een liberale regering, Rusland’s eerste ervaring met democratie. In Moskou maakte een raad van geestelijken en leken plannen voor een vernieuwde Kerk, vrij van bemoeienissen van de Tsaar. Ze kozen een nieuwe Patriarch, de eerste sinds Peter de Grote, maar het bleek een valse start te zijn. In Oktober dat jaar trof de Orthodoxie wereldwijd de ergste vijand: het Sovjet-communisme.

Met Lenin aan het hoofd greep de Bolsjewistische Partij de revolutie en installeerde een dictatuur van het proletariaat met absolute macht over heel Rusland. In deze nieuwe wereldorde was er voor God geen plaats. De Orthodoxie gaf Rusland al sinds de 10e eeuw vorm, maar voor de Bolsjewieken was religie een symptoom van vals bewustzijn en vooral een obstakel voor wetenschappelijk socialisme. In Januari 1918AD scheidde Lenin formeel de Kerk van de staat. Dat was een eerste stap in een systematisch beleid om Rusland van het Christendom te zuiveren en het volk Atheïsme op te dringen, maar Lenin zou dat beleid niet kunnen volbrengen.

De taak werd nog wreder uitgevoerd door een man die de Orthodoxie in 10 jaar dicht bij de ondergang bracht. Iets wat Katholieke Kruisvaarders noch Moslimlegers noch Russische tirannen in 1000 jaar was gelukt. Jozef Stalin was een Georgische gangster wiens moeder hoopte dat hij Bisschop zou worden, maar hij klom zich omhoog in de Bolsjewistische Partij om de opperleider van de Sovjet-Unie te worden. Een ‘Rode Tsaar’, zou je kunnen zeggen. Hij had het plan om al het leven uit de Orthodoxie te halen. In een gemeenschap zonder God waren kerken overbodig, dus die werden massaal vernietigd. Bijvoorbeeld: in 1971AD werd Moskou’s Christus-Verlosser Kathedraal opgeblazen met dynamiet. En er waren menselijke slachtoffers, die trouw aan de Orthodoxie waren.

Zo’n 40.000 Priesters en 40.000 Monniken en Nonnen plus miljoenen niet-geestelijken stierven onder de Sovjet-terreur. De campagne werd zeer nauwkeurig doorgevoerd. Soms werden iconen op een rij gezet, ter dood veroordeeld en beschoten. In 1939 waren er nog maar een paar honderd kerken open en slechts vier Bisschoppen zaten níet gevangen. Tóch overleefde de Russische Orthodoxie. In de tweede wereldoorlog werd Stalin tot een opmerkelijke ommezwaai gedwongen. Hij had de Kerk nodig om de oorlog te winnen en daartoe moest hij die alsnog erkennen. Het Orthodoxe patriottisme redde de Kerk van de ondergang.

Stalin moest accepteren dat niet de staat de Russische cultuur belichaamde, maar de Kerk. Dus liet hij kerken, theologische scholen en kloosters weer opengaan. Maar ná de oorlog was alles weer bij het oude: meer vervolgingen. Aan het einde van de tweede wereldoorlog had het Sovjetbewind Oost-Europa in z’n greep. Toen Stalin stierf in 1953AD was Rusland een wereldmacht en de daaropvolgende 30 jaar hield het de Orthodoxie gegijzeld.

De Kerk behield z’n aanhangers, oude liturgieën en muziek ondanks alle trauma’s veroorzaakt door de Sovjet-Unie. De Orthodoxie overleefde de communistische wereldorde zelfs. Toen Gorbatsjov een humaner communisme wilde invoeren, ‘Glasnost’, betekende dat het einde van het systeem. In 1990AD was het volkomen uitgeteld. Het staatscommunisme was beroofd van z’n energie. Dat was goed zichtbaar in 1991AD toen een standbeeld werd neergehaald van Dzerzjinski, de bedenker van de KGB, dat nu in een rustig park is neergezet. Een soort rusthuis voor de tirannie. Wel 70 jaar lang hadden de Sovjets geroepen dat communisme de toekomst was en nu is het verdwenen.

Wat was dwingend genoeg om dat gat op te vullen? … de Orthodoxie!
Triomfantelijk heeft die de plek in het Russische leven heroverd.

In de jaren ’90 stroomde het geld van het volk binnen voor de wederopbouw van de Christus-Verlosser Kathedraal in hartje Moskou, de Kathedraal die Stalin 70 jaar eerder vernietigd had. De Orthodoxie heeft veel grotere rampen overleefd dan het Katholicisme en Protestantisme: beroofd van de macht onder de Byzantijnse keizers, bestolen van de vrijheid door Russische Tsaren, ’t volk bijna geheel verbannen van Klein-Azië en ’t bestaan bijna vernietigd door de Bolsjewieken. Maar in het Rusland van de 21e eeuw is de tweekoppige adelaar van Byzantium weer het trotse nationale symbool.
 

Epilogue:

Er is nog steeds een nalatenschap voor het Oost-Romeinse Rijk, maar los één vraag op en er ontstaat een andere. Overleeft de Orthodoxie het eerste treffen met de westerse vrijheid? De wereld van het kapitalisme, consumentisme, scepticisme en seksuele vrijheid.

Tot dusver lijkt het instinct te zijn: oude zekerheden bevestigen. Begrijpelijk, als je denkt aan de plaatsen die zijn besproken; het plechtig ontvouwen van de liturgie, de serene blik van de heiligen, de ervaring van God in woordeloos gebed.

Desondanks moet de Orthodoxie mogelijk nog leren van de Westerse Christenen hoe om te gaan met nieuwe uitdagingen die het Westerse Christendom zelf heeft helpen creëren…