« Naar het Nieuws-overzicht

Gedenkdag Heilige Franciscus van Assisi ['Dierendag'] - 04 Okt 2013

franciscus-001.jpg
Datum: 2013, 04 October

Op 4 oktober gedenkt de Kerk een van de allergrootste heiligen: Franciscus van Assisi.

Afbeelding #01: (boven) 'Sint Franciscus in extase' (Caravaggio, 1596)
Afbeelding #02: Fresco van Sint Franciscus door Cimabue (13e eeuw) in de bovenkerk v/d basiliek S. Francesco, Assisi.
Afbeelding #03: 'Sint Franciscus in de woestijn' (Giovanni Bellini, 1430-1516)
Afbeelding #04: Legende van Sint Franciscus, deel 22: Verificatie van de Stigmata, serie fresco's van Giotto di Bondone (1300) in de bovenkerk van de Sint-Franciscusbasiliek in Assisi.
Afbeelding #05: helaas onbekend
Afbeelding #06: Het visioen van de heilige Franciscus van Assisi (Carracci, Lodovico 1585)
Afbeelding #07: helaas onbekend
Afbeelding #08: Glas-in-Lood (details onbekend)
Afbeelding #09: zie: Afbeelding #02
Afbeelding #10: helaas onbekend
Afbeelding #11: De stigmatisatie van de heilige Franciscus van Assisi (Lorenzo Monaco, 1424)
 

[Bron: RKK]

Franciscus van Assisi is een van de grootste heiligen van de Katholieke Kerk. Zijn radicale liefde voor God en zijn Schepping maakte van hem een 'alter Christus' ("een andere Christus").

Jeugd:
Francesco Bernardone werd in 1181 of 1182 geboren in Assisi in de Italiaanse streek Umbrië. Zijn vader was een rijke textielkoopman. Francesco groeide op in weelde en droomde van een toekomst als ridder. In 1201 nam hij deel aan een oorlog tegen de stad Perugia. Hij werd krijgsgevangene en verbleef een jaar lang onder erbarmelijke omstandigheden in een kerker. Zijn vader kocht hem vrij en Francesco keerde ziek en depressief naar Assisi terug.

San Damiano:
Rond 1205 had Francesco zijn eerste mystieke ervaring. In 1206 kreeg hij in het vervallen kerkje van San Damiano zijn beslissende visioen. Daarin hoorde Francesco dat Christus vanaf een kruisbeeld tot hem sprak: "Herstel mijn kerk". Francesco vatte dit letterlijk op en begon het kerkje te restaureren, niet wetende dat hij de grondlegger zou worden van een van de belangrijkste vernieuwingsbewegingen die de Kerk ooit gekend heeft.

Bekering:
Na zijn ervaring in San Damiano werd hij overweldigd door zowel vreugde als verdriet. Vreugde omdat Christus hem had geroepen, verdriet omdat hij zo lang als zondaar door het leven was gegaan. Francesco besloot zich daarom van zijn erfrecht te ontdoen, wat inhield dat hij van zijn vader verwijderd raakte. Hij begon een leven van radicale armoede, extreme boetvaardigheid en zelfopofferende naastenliefde.

Drie orders:
Franciscus verkondigde naar het woord van de apostel Paulus de Blijde Boodschap 'te pas en te onpas'. In Assisi leidde dit aanvankelijk tot hoongelach, spot en agressie. Daar kende men hem immers als een brassend rijkeluiszoontje. Toch kreeg hij al snel volgelingen. Franciscus van Assisi stichtte de Orde der Minderbroeders (OFM). Met zijn stadsgenoot Clara stichtte hij ook een orde van slotzusters, de Clarissen (OSC). Ook stichtte hij de Derde Orde, een gemeenschap van lekengelovigen die het armoede-ideaal in de wereld nastreefden. Tot de bekendste heilige volgelingen van Franciscus horen: Antonius van Padua, Bonaventura en Bernardinus van Siena.

Stigmata:
Tot aan zijn dood bleef Franciscus voor zijn idealen strijden. Hij ondervond daarbij veel weerstand, ook binnen zijn eigen orde. Tijdens een geestelijke crisis ontving hij in La Verna op wonderbaarlijke wijze de stigmata, de vijf wondentekenen van Christus. Franciscus stierf op 3 oktober 1226 in Portiuncula, omringd door zijn medebroeders. Reeds twee jaar later werd Franciscus heiligverklaard. Het lichaam van de heilige wordt vereerd in de naar hem genoemde basiliek in Assisi.

Assisi:
Assisi is een van de meest bezochte bedevaartsoorden ter wereld. Het is een plaats die vanwege het franciscaanse motto Pax et Bonum ('Vrede en goeds') in het teken staat van de wereldvrede. Op 12 oktober 1986 organiseerde paus Johannes Paulus II er de historische ontmoeting van vertegenwoordigers van alle religies ter wereld. Als antwoord op de terreuraanslagen van '11 september' organiseerde Johannes Paulus opnieuw een interreligieuze ontmoeting in Assisi. Die vond plaats op 24 januari 2002. De boodschap van de toen aanwezige geestelijke leiders was dat religie nooit oorzaak van oorlog mag zijn.

Paus Franciscus:
Op 13 maart 2013 werd de Argentijnse kardinaal Jorge Bergoglio tot paus gekozen. Hij nam als eerste paus in de geschiedenis de naam Franciscus aan, omdat hij in navolging van de heilige van Assisi "een arme kerk voor de armen" wenste. Op 4 oktober 2013, de feestdag van Sint Franciscus, bezocht hij de franciscaanse heiligdommen in Assisi, waaronder de graftombe van de heilige in de crypte van de basiliek San Francesco.

 

 

« Naar het Nieuws-overzicht

 

 

 

H. Franciscus van Assisi

[Bron: www.hetkatholiekegeloof.nl]

Franciscus was een zoon van Petrus van Bernardone, een welgestelde lakenkoopman uit Assisi, die op het moment van zijn geboorte voor zaken in Frankrijk was. Zijn moeder gaf hem de naam Giovanni (Johannes). Zijn vader maakte daar bij thuiskomst Francesco, 'Fransman', van. Het kan ook zijn dat hij die bijnaam pas later kreeg omdat zijn vader hem meer dan eens naar Frankrijk stuurde om handel te drijven[2]. In zijn jeugdjaren leefde Franciscus, volgens zijn eerste biograaf Thomas van Celano, als een wildebras. Hij zwierf met zijn kameraden door de stad en gaf veel geld uit aan feestmalen en kleding. Thomas stelde dat zo voor om het contrast met zijn bekering beter uit te laten komen. Mogelijk was Franciscus echter ook in zijn jeugd al een creatief en fijngevoelig mens. Hij wijdde zich aan de liefde, streefde naar de ridderslag en gedroeg zich bij tijd en wijle als minnezanger of troubadour.
 
Na een veldslag tussen zijn geboorteplaats Assisi en de stad Perugia in 1202 werd Franciscus krijgsgevangen. Hij was toen ongeveer 20 jaar oud. Na een jaar kwam hij vrij maar was daarop lang en ernstig ziek. Weer aan de beterende hand werd Franciscus bijzonder getroffen door het leed van de melaatsen, die in zijn tijd volledig uit de samenleving werden verstoten. Volgens zijn Testament bracht God hem in hun midden en bewees hij hun barmhartigheid. Naar aanleiding daarvan bekeerde hij zich tot een leven van armoede, gebed en dienstbaarheid aan de armen, ontevreden over de leegheid van zijn leven.

Later, in 1205, kreeg hij een visioen in het kerkje van San Damiano. Hij wist zich aangesproken door de daar afgebeelde Gekruisigde: 'Franciscus, ga en herstel mijn huis'. Hij trok zich als een kluizenaar terug in de eenzaamheid en wijdde zich aan de melaatsen, het herstellen van kerkjes en aan het gebed. Zelf wilde hij de allerarmste zijn. Hij bedelde zijn dagelijks voedsel bij elkaar, daarvan delend met anderen die nog minder hadden dan hij. Vanaf dat moment werd zijn enige geliefde 'Vrouwe Armoede'.
 
Zijn vader, die van mening was dat zijn zoon tot de rang van dorpsgek was vervallen, probeerde hem met dreiging en verleiding terug te laten keren naar een werelds leven. Uiteindelijk legde Franciscus in de lente van 1205 tijdens een scène op het plein bij de bisschop zijn kleren aan de voeten van zijn vader (die ze immers had betaald) en wijdde zich toe aan God met de woorden: "Nu kan ik werkelijk zeggen: Onze Vader in de hemel", waarop de bisschop zijn mantel om hem heen sloeg.
 
Toen Bernardus van Quintavalle en Petrus Catani zich in 1208 bij Franciscus wilden aansluiten, raadpleegden zij met zijn drieën het evangelieboek van de kerk van Sint Nicolaas om te ontdekken hoe hun leven eruit moest zien. Zij stuitten daarbij op drie teksten: "Als je dat wilt, volmaakt zijn, ga heen, verkoop al je eigendom en geef het aan de armen en je zult een schat in de hemelen hebben. Kom dan hierheen en volg mij." (Mt. 19,21). "Hij zegt tot hen: neemt niets mee voor onderweg, geen staf, geen reiszak, geen brood en geen geld, en ook moet u geen twee hemden hebben." (Lc. 9,3). "Als iemand dat echt wil, achter mij aan komen, moet hij zichzelf verloochenen en zijn kruis dragen, en zó mij volgen!" (Mt. 16,24). Dat is wat zij vervolgens naar vermogen deden, en daarmee was de Franciscaanse beweging begonnen. In hetzelfde jaar 1208 gaf de abt van het Benedictusklooster op de Monte Subasio het kerkje van Portiuncula in het dal bij Assisi in bruikleen aan Franciscus om het tot het centrum van zijn nieuwe beweging te maken.
 
Ten tijde van paus Innocentius III die een theologische visie bezigde op "Christus als Koning der Koningen, met Jeruzalem als Zijn stad en het Heilig Land als Zijn erfdeel", dat met kruistochten heroverd moest worden op de moslims, verraste Franciscus door "om God" te kiezen voor een verblijf in dienstbaarheid onder de Saracenen. Hij ging mee met een van de kruistochten maar bewandelde een tegenovergestelde weg. Zijn vreedzame benadering van de islam, dialogisch avant la lettre geeft een volstrekt ander beeld van God: de God van de nederige dienstbaarheid, die uitnodigt om in een geest van vrede en geweldloosheid onder andere mensen te gaan, hun werk en leven te delen en zo te midden van hen, Zijn aanwezigheid te ontdekken. Een belangrijke regel van Franciscus in de omgang met andersdenkenden en andersgelovigen is o.a. de afwijzing van woordenstrijd. Armoede, dienstbaarheid, geweldloosheid zonder wapenen, zelfs zonder het wapen van het woord, gingen voor hem hand in hand en in dit perspectief ondernam hij in 1219 tijdens de kruistocht zijn persoonlijke vredesmissie naar de sultan van Damiate, waar hij hoffelijk werd ontvangen en spirituele gesprekken voerde.
          
Franciscus was de belichaming van een nieuw persoonlijk gekleurd soort vroomheid binnen het christendom, waarbij de ontwikkeling van het individu en diens persoonlijke gaven en talenten van grote betekenis waren. Tegelijk hechtte hij grote waarde aan het behoren tot een groep gelijkgezinde gezellen, een broederschap, waarin men in elkaars noden en behoeften kan voorzien. Franciscus schreef aan het einde van zijn leven een lofzang op de natuur, het Zonnelied. Hierin bezingt hij 'de dingen van de hemel' - broeder zon en zuster maan en de sterren -, 'de dingen van de aarde' of de vier elementen - broeder wind en zuster water, broeder vuur en zuster aarde -, en ten slotte de levensweg van de mens. Franciscus zag het op zich nemen van wat het leven te dragen geeft als een van de manieren om dichter bij Christus te komen. Wanneer hij opmerkte 'draag uw kruis', bedoelde hij 'neem uw lot op u', 'draag uw deel van het lijden'. Franciscus wees niet alleen het lijden niet af, hij hechtte ook grote waarde aan de natuur, die hij een prachtige weergave vond van hoe de Schepper voor ons zijn wil, en ons draagt en in leven houdt. Dat gebeurt door de afwisseling van ieder weer zoals Franciscus in zijn Zonnelied zingt.
 
Rond 1219-1220 ontstonden er problemen in de broederschap. Franciscus, die in het Midden-Oosten verbleef, keerde daarom terug naar Italië en legde het ambt van minister-generaal van de broederschap neer. Petrus Catani volgde hem op, en na diens dood broeder Elias Bombarone. Franciscus schreef intussen een nieuwe regelredactie, waarbij hij naar eigen zeggen van de vele kruimels één hostie wilde maken (met andere woorden: hij maakte er een meer geordend geheel van). Op 29 november werd de nieuwe orderegel door paus Honorius III met een pauselijke bul bekrachtigd. Op 24 september 1224 had Franciscus stigmata. In de winter of lente daarna zong hij voor het eerst zijn bekende Zonnelied. Hij stierf op de avond van 3 oktober 1226.
 
Op 4 oktober, de dag na zijn overlijden, werd het lichaam van Franciscus in een processie door de stad gevoerd naar de kerk van San Giorgio in Assisi, waar hij begraven werd. In dezelfde kerk sprak paus Gregorius IX twee jaar later zijn heiligverklaring uit. Op verzoek van de paus begon Elias van Cortona met de bouw van de Sint-Franciscusbasiliek boven zijn graf.
 
De dag waarop de processie plaatsvond (4 oktober) werd gekozen tot zijn feestdag. In 1929 werd de dag van Sint-Franciscus tevens Werelddierendag. Als bijkomend feest wordt in de Heiligenkalender van 1962 ook het feest van de stigmata van Sint-Franciscus gevierd op 17 september.
 
Binnen de orde ontstond na de dood van Franciscus een hevige strijd over hoe de Franciscanen behoren te leven. Aan de ene kant stonden de minorieten, ook wel conventuali genoemd, die het armoede-ideaal vrijwel schrapten uit de regel. Aan de andere kant waren er de spiritualen, die voor vrijwillige armoede kozen. Vertegenwoordigers van beide bewegingen schreven in de eerste decennia na Franciscus' dood allerlei levensbeschrijvingen van hun idool, waarin ze hem uitspraken en ideeën toedichtten die in overeenstemming waren met hun overtuiging. Tijdens het generale kapittel ('algemene bestuursvergadering') van de Franciscanen in 1260 kreeg de generaal van de orde, de geleerde theoloog Bonaventura (later heilig verklaard), de opdracht om een ‘officiële’ biografie te schrijven. Deze Legenda Maior ('Grote Levensbeschrijving') werd in 1263 goedgekeurd door het generale kapittel. In 1266 werd de broeders verboden andere levensbeschrijvingen over Franciscus te lezen. Alle andere 'legenden' moesten worden vernietigd.
 
Er zijn geen betrouwbare afbeeldingen beschikbaar die Franciscus tonen zoals hij was. Wel is in ieder geval één fresco bekend dat tijdens zijn leven is gemaakt. De maker heeft Franciscus echter waarschijnlijk nooit gezien. Dit fresco bevindt zich in het klooster van San Benedetto in Subiaco. Thomas van Celano beschrijft Franciscus als klein en schriel met een slordige baard en slechte ogen. In 1978 hebben metingen aan de resten van zijn skelet uitgewezen dat de lengte van Franciscus ongeveer 158 cm is geweest
 
De belangrijkste gebeurtenissen in Franciscus' leven:
 
1181/1182 Franciscus wordt geboren in Assisi.
1202 Hij trekt mee ten strijde tegen Perugia. Franciscus wordt een krijgsgevangene.
1203 Franciscus' vader koopt hem vrij en lange tijd ligt hij ziek thuis.
1204 Het bewijzen van barmhartigheid aan melaatsen brengt een ommekeer in zijn leven.
1205 Het kruis van San Damiano spreekt hem aan.
1209 Hij hoort het Evangelie van de uitzending van de apostelen en herkent hierin het levensprogramma waarnaar hij op zoek was.
1210 Paus Innocentius III geeft Franciscus en zijn eerste elf gezellen mondeling toestemming te leven volgens het evangelie.
1212 Clara volgt Franciscus.
1219 Franciscus gaat met een kruistocht mee, maar ongewapend. Zo bezoekt hij de sultan.
1221 Zo'n 5000 broeders zijn aanwezig op het generaal kapittel (de algemene vergadering van de broeders).
1223 De leefregel van de minderbroeders wordt door de paus schriftelijk met een bul bevestigd.
1224 Op de berg La Verna ontving Franciscus de stigmata, de wondtekenen van Jezus' kruisiging.
1226 Franciscus sterft op 3 oktober in de Transito-kapel, behorend bij de Portiuncula, in het dal bij Assisi (de Basilica di Santa Maria degli Angeli is er later overheen gebouwd).
1228 Op 16 juli verklaart paus Gregorius IX Franciscus heilig.
 
Hoewel Franciscus van Assisi geen geestelijke was, begon hij te prediken en verzamelde al vrij snel een aangroeiende groep getrouwen om zich die leefden volgens de regel die Franciscus opstelde. Waar hij aanvankelijk als kluizenaar ging leven en door veel mensen verguisd werd, verkreeg hij in 1209 van paus Innocentius III toestemming om samen met deze getrouwen een nieuwe orde te stichten.
 
Strikte armoede was zeer lang het kenmerk van de orde der franciscanen. Dat hield in dat de broeders niet alleen afstand deden van persoonlijk, maar ook van gemeenschappelijk bezit. Te midden van de andere kloosterorden werden ze door Franciscus de mindere broeders, Minderbroeders, genoemd. Toen zijn medebroeders eens een klein huisje hadden gebouwd om tenminste enige bescherming tegen wind, regen en zon te hebben, klom Franciscus op het dak en begon pannen naar beneden te gooien tot ze beloofden het huis weer af te breken. Elke vorm van bezit was Franciscus een gruwel.
 
Hierdoor werd het noodzakelijk om het noviciaatschap in het leven te roepen. De nieuwe broeders werden niet meteen minderbroeders, maar moesten een jaar in het noviciaat om hun vrome bedoelingen te bewijzen. De volwaardige broeders hadden hun kappen vast zitten aan hun pij, de novicen moesten een losse kap dragen.
 
De broederschap breidt wegens zijn grote succes onder de leken uit over Europa, ook geleerden voelen zich aangetrokken tot deze nieuwe spirituele weg. De broeders wonen samen in een ruimte die ze ‘locus’ noemen, wat letterlijk plaats in het Latijn betekent. Het was een grote cirkel waar een gracht omheen werd gegraven. In de ring werd een heg geplaatst. In het midden werden cellen geplaatst waar de broeders konden bidden. De broeders sliepen op de koude grond en heel soms als het echt koud was op hooi, met daarover een doek. Hiervandaan vertrokken de broeders om te bedelen en te prediken. Er werd van je verwacht als broeder om ook zelf contact te zoeken met God. De manier om dit te doen was geënt op de heremitische traditie, die Franciscus zelf bewonderde en vaak naleefde. De richtlijnen die voor de broeders werd aangehouden is eveneens afkomstig uit de evangeliën. In Lucas 10:38 komt Jezus op bezoek bij Maria en Marta. Maria gaat aan de voeten van Jezus zitten en luistert naar het verhaal van Jezus. Marta zorgt ondertussen voor de twee. Zo gaat het ook bij de minderbroeders. In afzondering, op zoek naar God zijn ze in drie- of viertallen. Twee sluiten zichzelf dagenlang af om er te bidden tot God en naar Hem te luisteren, terwijl de andere twee als Marta voor hen zorgen. Eenmaal per jaar wordt een generaal kapittel gehouden waar eerst de gebeurtenissen worden besproken, maar later, als de broederschap steeds groter wordt, en Franciscus minder controle kan uitoefenen over al die mensen die zich bij hem aansluiten worden de kapittels steeds meer gebruikt om bepaalde regels op te stellen. Sommige van de nieuwe broeders interpreteren de manier van leven volgens Franciscus in de ruime zin. De grote toestroom van de vele nieuwe leden, de mobiliteit van de broeders alsmede het feit dat de controle alleen plaatsvindt binnen het netwerk van de persoonlijke relaties tussen de broeders, maken het moeilijk, vrijwel onmogelijk om te komen tot een homogene gelijkwaardige broederschap, die allen hetzelfde ideaal nastreven.
 
Clarissen
De vrouwelijke tak van de Franciscanen werd gesticht door de heilige Clara van Assisi, van wie Franciscus veel hield, omdat ze de heilige armoede net zo was toegedaan als hijzelf. Vandaar dat een gedeelte van de vrouwelijke volgelingen van Franciscus bekendstaat als de clarissen. Het is de tweede orde, omdat zij na die van de broeders werd gesticht.
 
Later stichtte Franciscus nog een derde orde. Deze bestaat intussen deels uit zusters franciscanessen en franciscaanse broeders, en deels uit 'leken', overeenkomstig de oorspronkelijke bedoeling. Tegenwoordig staat de laatste bekend als de Orde van Franciscaanse Seculieren (O.F.S.), eerder als Franciscaanse Leken Orde (F.L.O.).
 
In de volgende eeuwen ontstonden verschillende congregaties: kloostergemeenschappen van mannen en vrouwen die zich ook op Franciscus baseren en werkzaam waren en zijn in bijvoorbeeld het onderwijs, verpleging, missie of de opvang van verwaarloosde kinderen.    

Vooral in de negentiende eeuw zijn er in Nederland veel congregaties opgericht, die zich op de regel voor de derde orde van Franciscus baseerden. Zo zijn er bijvoorbeeld de zusters Franciscanessen Missionarissen van Maria (bekend als de zusters F.M.M.), de Zusters Franciscanessen der Onbevlekte Ontvangenis van de H. Moeder Gods en ook de Kleine Zusters van de Heilige Jozef hebben een franciscaanse inspiratie.
 
De iconografie van Franciscus Franciscus wordt afgebeeld in het verschoten grauw-bruine habijt dat hij altijd droeg. Hij draagt als gordel een touw met drie knopen. Deze verwijzen naar de drie geloften, die de minderbroeders, de mannelijke volgelingen van Franciscus, afleggen. Het bruine habijt en het touw met de knopen vormen vandaag ook nog de kenmerken van de minderbroeders. De handen van Franciscus zijn doorboord, omdat hij tijdens een visioen van Christus aan het kruis diens wonden aan handen, voeten en zijde in zijn eigen lichaam ontvangen zou hebben, waarbij hij de eerste heilige in de geschiedenis was die de zogenaamde stigmata droeg.
 
Verder heeft hij (vanaf de 16e eeuw) vaak een schedel bij zich, die de vergankelijkheid van al het stoffelijke symboliseert. Franciscus preekte immers de waardeloosheid van alle aardse goederen. Hij verbond dit met een grote waardering voor al het geschapene, zoals mag blijken uit zijn bekende Zonnelied. Vaak wordt hij afgebeeld met andere heiligen uit zijn eigen orde, zoals de heilige Antonius van Padua, de heilige Clara of de heilige Margaretha van Cortona. Ook zie je hem vaak samen met de heilige Dominicus, de stichter van de andere grote bedelorde in de rooms-katholieke Kerk, de dominicanen.
 
Afbeeldingen van Franciscus zijn dikwijls geïdealiseerd. Dat geldt ook voor de afbeelding aan het begin van dit artikel. Volgens tijdgenoot Thomas van Split was hij "een min mannetje om te zien": hij was klein van gestalte en had flaporen. Zo ongeveer heeft Cimabue hem afgebeeld in de benedenkerk van Assisi
 
Franciscus heeft - in tegenstelling tot wat vaak wordt beweerd - de kerststal niet bedacht. Wel heeft hij met de eerste levende kerststal die wij kennen - in 1223 in Greccio - bijgedragen aan de verspreiding van dit idee. Hij stond ook aan de wieg van vele volkse devoties waaronder de kruiswegdevotie. In de rooms-katholieke Kerk is Franciscus op 16 juli 1228 heilig verklaard. In 1230 was de aan hem toegewijde basiliek voldoende gereed om er zijn stoffelijke resten onder te brengen. Wat nu de 'onderkerk' van deze basiliek is werd in 1235 ingewijd. Later is daar nog een kerk bovenop geplaatst. Deze grafkerk van diverse lagen werd een van de belangrijkste centra van de Italiaanse kunst.
 
Franciscus' leer sluit goed aan op de spirituele nood van zijn tijd die niet los te koppelen is van de gotische 'gevoeligheid' en de groeiende aandacht voor Christus als mens. In de kunst worden thema's als Christus' lijden, zijn alledaagsheid en zijn kindertijd ook belangrijker. Dat past bij de herwaardering van de mens in de hoge middeleeuwen: als wezen, lichaam en denkende en voelende drager van de geest. Zijn lijden, opoffering, het kruis als martelwerktuig komen vooral bij de renaissanceschilders Holbein en Grünewald, onder invloed van Franciscus, sterk terug in hun schilderijen.
 
De roman Le Baiser aux lépreux (1922) van François Mauriac is een duidelijke verwijzing naar de persoon van Franciscus. Olivier Messiaen schreef zijn opera Saint François d'Assise (1975-1983) over Franciscus.
 
Legenden
Er bestaan veel beeldende verhalen over Franciscus van Assisi. Zo zou hij een kar hebben verkocht aan een koopman tegen een veel te hoog bedrag. Maar toen hij wilde gaan slapen, zat dat hem toch niet lekker. Toen sprak God tegen hem dat hij te veel had gevraagd en dat hij niet goed zou kunnen slapen totdat hij het bedrag aan de koopman zou hebben terugbetaald. Het was flink zoeken naar de handelsreiziger, maar Franciscus volhardde in zijn lot en zocht de koopman op en betaalde het te veel gekregen bedrag terug. Vanaf die dag kon Franciscus weer goed slapen.
 
Een tweede legende gaat over Franciscus van Assisi en de melaatse. Franciscus reed te paard op een bergweggetje, op weg was naar een stad. Toen zag hij een melaatse. De man zag er vreselijk uit, hij miste vier vingers. Hij had een verschrompelde huid en hij miste een oog. Franciscus schrok en gaf zijn paard de sporen. Terwijl hij vluchtte, herinnerde hij zich het evangelie: je moet iedereen liefhebben. Hij besloot terug te keren en kuste de melaatse op de mond. Die voelde zich meteen veel beter en begon te wenen bij de aanraking.
 

Werktuig voor de vrede (gebed toegeschreven aan Franciscus)
 
Heer, maak mij een werktuig van Uw vrede:
waar haat heerst, laat mij liefde brengen
waar krenking is, vergeving
waar tweedracht is, verzoening
waar twijfel is, geloof
waar droefheid is, vreugde
waar duisternis is, Uw licht
 
want als wij geven, worden wij rijk
als wij onszelf vergeten, vinden wij de vrede
als wij vergeven, verkrijgen wij vergiffenis
als wij sterven, verwerven wij de eeuwige opstanding.
Geef vrede Heer.

« Naar het Nieuws-overzicht

Een mens
heeft geen Ziel...

Een mens
IS een Ziel
en heeft een lichaam!

Stuur uw eigen citaat in via onze Contact-Link